You need something?? Miss! Yes!? Sir! Water? Cigarettes? Riksja? It's cheap! Come in my shop! Need a room?
Dat is wat we naast al het getoeter, geblaat, gedender van generatoren, gepruttel van riksja's, geschreeuw, gebrom en geblaas van ventilatoren en airco's horen... Nu we inmiddels al ruim 3 weken in India rondlopen negeren we het maar doodgewoon. Niks helpt, en geinteresseerd doen al helemaal niet. Nooit wijzen naar iets wat je leuk vind of misschien nodig hebt, dan staan er binnen no-time 5 mensen om je heen.
India is hectisch, India is niet te vergelijken met wat dan ook, India is vol mensen - elk moment van de dag, India is kleurrijk maar tegelijk ook dor en grauw, India is chaotisch en overweldigend, India is heet (tussen de 42 en 50 graden hebben we nu in levende lijve gevoeld)... India: place of all places?
We kunnen na 3 a 4 weken hier in India (en al zolang reizen) wel zeggen dat we er nu niet warm van lopen... figuurlijk dan... (Letterlijk druppelt het zweet met regelmaat van onze armen en hoofden. Wat moet je lijf hier werken zeg om gewoon gewoon op 37graden te blijven zitten).

Een van de mooie dingen van het reizen is het feit dat je zo ontzettend veel mensen ziet en spreekt. Mensen van allerlei maten, rassen, culturen, godsdiensten, ideologieen, vakgebeiden, rijken, armen, zieken, gezonden, toeristen, reizigers, locals, mensen die je wilt spreken, mensen die je absoluut niet wilt spreken, mensen die gewoon tegen je aan gaan praten, verlegen mensen, lachende mensen, bedelende mensen, arrogante mensen... alles. Vooral veel locals natuurlijk... opvallend in India is wel dat er zo veel van zijn: 1,2 miljard om precies te zijn. India is groot, maar met zoveel inwoners lijkt het klein en bekrompen. In dit, in eerste instantie bekeken, chaotische land heb je natuurlijk met allerlei mensen te maken: taxichauffeur, riksjachauffeur, internetverkoopgast, hotelbaas, loopjongen, ober, bedelaar, straatverkoper... en soms heb je het gevoel dat de overige mensen op straat ook allemaal wat van je willen. Ze staren, raken je aan, vragen om een foto met je, bieden je (om met W&E's woorden te spreken) minuten lang een riksja aan en dat 50 keer op een dag, willen je water verkopen, willen je gids zijn (ook al heb je 20 keer gezegd dat dat niet nodig is), enzovoorts. Daarom leek het ons welgepast om daar tijdens deze update eens wat nader op in te gaan.
We wisselen ons verhaal over India wat af met voorbeeldjes van ontmoetingen met locals, toeristen en wat daar tussenin zit!

We hebben natuurlijk in de afgelopen weken wel weer wat uren gereisd en veel gezien! Voor ons gevoel bijna nog meer dan in de 6 maand Zuid Amerika. Dus laten we daar maar een stukje over vertellen dan.
In Mumbai: daar hebben we voor het eerst Chai gedronken (een Indische thee op melk en suiker en hele sterke thee basis)... brrr wat vies! Daar hebben we ook voor het eerst in een 16miljoen-tellende-mensen-stad rondgelopen. Daar ontdekten we ook de manier van communicatie met de Indiers: stel nooit ja en nee vragen: want, een reactie daarop met een van beide woorden kan betekenen : ja of nee, ik weet het niet, misschien. Daar schiet je dus nog niks mee op. Daar konden we na 6 maand Zuid Amerika eindelijk iets anders eten... ja die Indiers hebben wel leuke en smaakvolle gerechtjes! Daar waren we opeens bijzonder, zo bijzonder dat de mensen vinden dat ze ons continue aan en na moesten kijken, ons op de foto willen stiekem of vragend.

Een ontmoeing met een doorsnee-Amerikaan:
We staan op een doordeweekse dag in Mumbai in een bloedheet internetcafe een computer te regelen. Spreekt een louche man ons aan. Zo een met een halfkaal hoofd, paardestaartje nat van het zweet plakkende in zijn nek en een net te klein hemd over zijn bezwete buik. De toon is gezet.

'Where do you come from?' Mmm... amerikaan. Ok.
'Holland'
'Aah Holland. Nice, I've been in Germany once, beautiful...'
'Nice, good for you.' na 10 seconden ongemakkelijk aangekeken te worden... dan had je maar geen gesprek moeten beginnen gast... als je niet weet wat je wilt.
'Well.. I shouldn't go north if I where you. There's to much shit going on overthere. They stole a truck full of glycerine-nitrate last week. Enough to blow up a big skycraper.'
'Who stole a truck to blow up a skycraper?'
'The Maoist... in Kashmir... they're everywhere... and controlled by the Al Qaida... that I can tell ya! And they have the whole northern part in control... Pakistan, India, Nepal... one big shithole! I shouldn't go there if I where you. Al Qaida is everywhere' Hij trekt een lelijke grimas.
'But where not going there... just to Nepal.'
'Ok that's good! But don't go to Nepal, that's my advice!.'
'Ok where not going to Nepal.' We nemen afscheid en gaan internetten. De gast van het internetcafe kijkt ons aan en lacht wat... Just a day in the life of...

Een half uur later komen we hem buiten weer tegen. Hij stoot Bert aan en zegt: 'I wasn't shure just a minute ago... I think it's glycerine instead of nitro-glycerine. Just to tell ya.'
'Thanks, we'll watch out if we cross paths.'
'Yeah, you'll do that!'

Vervolgens zijn we naar de provincie Goa gereisd (onder Mumbai) om daar in een kustplaatsje even tot bedaren te komen. Het was een verademing om die inmense miljoenen stad even achter ons te laten. We zijn naar Anjuna gegaan. Daar hebben we eigenlijk niet heel veel uitgespookt. Nog wel een leuke fleamarket bezocht en aldaar een leuke onderhandelingsactie gehad met een aantal verkopers. Winst: een mooi schaakspelletje waar we nu al bijna verslaafd aan zijn! Ook hebben we in Anjuna een scooter gehuurd voor een paar dagen, heerlijk om een tijdje eigen vervoer te hebben en wat weggetjes buiten de gebaande wegen te ontdekken! Ook ontdekten we in Anjuna de eerste vrij lopende 'heilige koeien'... die hadden we in Mumbai nog een beetje gemist! Wat opvalt is dat die koeien maar een miserabel leven leiden, leuk om heilig te zijn maar niemand kijkt dan naar ze om. Ze zijn over het algemeen vies, mager en kreupel.

Een ontmoeting met een van de vele medereizigers:
Nog wachtende op het station in Mumbai voor ons vertrek naar Goa komt er een rossige jongen onze cabine instappen.
'Hi, how are you?' zegt ie.
'Hi, fine. you?'
'Fine, thanks.' de kennismaking is begonnen en gaat zo nog even voort. We komen er achter dat hij ook nog maar net in India is en dat hij de chaos nog groter vindt dan wij. Prachtig een deelgenoot. Eerste indruk: jongen is net op reis, niets gewend maar overal voor in. We hebben een gezellige reis en besluiten naar hetzelfde hostel in Goa te gaan. Eenmaal daar aangekomen frist iedereen zich wat op, gaat slapen of wat dan ook maar. De volgende dag vragen we hoe zijn dag en avond gisteren was. Een heel verhaal, hij kan niet echt ophouden met verhalen vertellen, prachtig figuur. Wat blijkt: hij weet al waar de feesten zijn voor de komende week, kwam vannacht om 4 uur 's ochtends thuis van zo een feest, kats bezopen, straathonden werden tot bloederige vampieren verklaard en heeft zijn eerste marihuana koop gedaan. Welliswaar flink afgezet, hij had er twee keer de normale prijs voor betaald zei hij later.
Je ontmoet zo van die mensen die binnen 24 uur alles over een dorp/stad weten, waar alle feestplekjes zijn, waar de drank het goedkoopst is, waar marihuana oid te koop is, wat de gangbare prijzen voor al dit genot is en die na twee dagen weer 10 nieuwe facebook vrienden hebben. Het mooist van al, het lijkt of ze de hele dag niets uitspoken en toch zijn ze overal geweest! Soms benijdenswaardig. In voorgaand geval niet hoor, weest niet bang mensen... we gedragen ons proper.

En toen op naar het noorden, naar Udaipur. We reizen weer via Mumbai omdat de reis in een keer te lang duurt. Best leuk om voor de 2e keer in Mumbai te zijn, ondanks de eerste hectische ervaringen was er wel weer het vertrouwde gevoel van herkenning. Daarna op naar Udaipur, tijdens de busrit zien we veel van de omgeving, allereerst rijden we ruim 4 uur (van de 20 uur durende busrit) door de stad Mumbai, wat uitgestrekt en wat een chaos!
Udaipur, de meest romantische plek van India zegt men. Nou het was inderdaad een leuk plekje, dat kwam mede door het super hotel dat we hadden. Leuke uitzichten, mooie gebouwen. Door de lange lange droogte is het meer en de rivier alleen wel helemaal kurkdroog, als er water was geweest had het er vast nog iets meer sprookjesachtiger uitgezien. Het leuke nu was, dat er van alles gebeurde in de kurkdroge rivierbedding: jongentjes speelden er cricket, vrouwen deden de was in het nog net kleine overgebleven plasje, jongentjes die met van die typische vliegertjes aan het vliegeren slaan zo aan het begin van de avond, kuddes geiten en schapen trokken er door heen en de heilige koetjes draalden er wat rond.

De ontmoeting met een Olifant:
Vrijdagochtend in Udaipur. We komen een winkeltje uit, net weer een paar liter water gekocht, want het is ruim 40 graden Celsius en de dag is nog maar net begonnen. Nel schrikt zich wezenloos. We staan opeens oog in oog met een enorme olifant in de smalle straatjes van romantisch Udaipur! 'Aah, wat is ie groot...!' was Nel haar schrikreactie! Lachende kindertjes samen met de stuurman bovenop. De stuurman tikt wat met zijn stokje, het beest moet draaien. Lastig in de kleine straatjes. Het duurt 5 minuten, geeft een hels kabaal van alles en iedereen die er langs wil en de kindertjes hebben enkel oog voor ons. Prachtig! 'Hello, what is your name? What is your name?' 'Bert' 'Whahahahaha, Bret... whahahaha! And you, and you!' 'Nelleke' ' Whahaha, Nelleleleleke! How are you?' 'Very good, and you?' 'How are you?' Een paar woorden engels, iedereen lol! 'Bye, bye, bye!'

Na Udaipur reizen we door naar Jaipur. Hier hebben we een date!!! Al zowat een jaar een 'misschien-lukt-het-in-india-plannetje', en nu is het gelukt! We meeten met Wilma en Eltjo die ook uit Zwolle komen. Heerlijk nuchter met heuze Zwollenaren op pad dus. Dat was een beste verademing na 7 maanden onder de onbekenden te hebben moeten vertoeven. Veel bijgekletst en ervaringen uitgedeeld (het leuke is dat we beide hele verschillende landen hebben gezien, een hele ander route dus hebben genomen, maar toch zoveel herkenning in elkaars ervaringen hadden) en veel sapjes, cola, lassi's en water genuttigd. We hebben ook Jaipur nog een beetje verkend ;), het Paleis der Winden bekeken... waar Wilma en Nel als twee blonde dames belaagd werden door een groep Indische dames.

Ontmoetingen met alle soorten geld:
Een ochtendje het Paleis der Winden bezoeken in Jaipur, samen met Wilma en Eltjo. Echter eerst moet natuurlijk betaald worden. 50,- Rps per persoon, wat neerkomt op bijna 1,- Euro. Wilma neemt deze verantwoordelijke taak op zich en betaalt met twee briefjes van 100,- Rps. De Indier achter de kassa geeft een briefje terug. 'This is not good money.' Of we niet wat anders hebben. 'Why isn't it good money, it's fine Indian money.' zegt Wilma. Wat blijkt na een paar minuten: er zit een plakbandje over een scheurtje in het briefje en dat nemen ze niet aan. Voor de zoveelste keer. Wilma houdt voet bij stuk. Na 5 minuten gaat Bert zich ermee bemoeien die het eigenlijk al spuugzat is met dit geetter dat al aanhoudt sinds we voet op grond gezet hebben in dit mooie land. 'Sir this is rediculous, just accept it ok?! If we can change it, you can. Be reasonable for once. Just accept and we can all continue the day.' Hij wil nergens van weten en begint ons te negeren. Wat een vent. Na 10 minuten komt er een Indier aan die aanbiedt het 100,- biljet te ruilen voor een ander briefje. 'Thank you very much for this sir. We appreciate it.' We betalen... we hebben het weer gered.
's Middags besluiten we wat te gaan drinken in een lokale drinkgelegenheid. Alles wel, gezellig trouwens W&E, dank daarvoor! Dan betalen. De rekening was rond de 150,- Rps. We betalen met een briefje van 500,- Rps. De ober bekijkt het en loopt weg, wij wachten op wisselgeld. Even later komt hij terug met het briefje: 'It's not good sir, look.' En hij laat een scheurtje zien. Weer dit geetter. Wij hebben 'niets' anders, hij moet het maar aannemen. Even later komt de manager met hetzelfde briefje aanlopen. Een heel verhaal en 5 minuten later: 'This is not my headache, you have to pay.' Een simpel 'It's not my headache either, you want money and we have already payed.' kan hij niet waarderen. Hij wordt boos en inmiddels staat al zijn personeel om ons heen en heeft hij (en wij) de aandacht van al zijn klanten. Wat een irritant gedoe. We bespreken in het Nederlands de lol ervan en houden goede moed. Nog wat zotte argumenten als: 'You can change this.', 'This is no good money for Indian people.' enzovoorts en na 10 minuten en enkele rondjes door zijn drinkgelegenheid om wat voor reden dan ook zegt hij nukkig tegen zijn ober: 'Give them change and don't let them in ever again...'
Lang leve het geld tijdens deze reis. In India is er dit, in de helft van de Zuid Amerikaanse landen is er hetzelfde, in andere Zuid Amerikaanse landen is het geld uit de ATM vaak te groot en lastig mee te betalen. Het blijft een uitdaging te betalen voor je eten. Soms niet. Voordeel is dat je er geduldig van wordt... TIA voor sommigen... This is Africa... of beter... dit is geen Holland. Deal with it.

Na de gezellige dagen in Jaipur reizen we naar Agra. Agra staat bekend om de Taj Mahal. Misschien bekend bij jullie, zo niet: Wikipedia geeft er vast en zeker wat uitleg over. Even een korte uitleg van ons: lang geleden heeft een rijke moghul een enorm hip wit marmeren gebouw, een mausoleum, laten bouwen als graf voor zijn overleden vrouw. De beroemste uiting van de liefde. Ga je naar India? Dan moet je hier eigenlijk geweest zijn. We vonden het erg de moeite waard om op het terrein rond te lopen. Die beste moghul had wel smaak en een creatief brein! Ook zijn we naar het Agra-Fort geweest, die door de eerder genoemde moghul zijn opa is gebouwt. Hippe gebouwtjes en ook nog eens een leuk uitzicht op de Taj Mahal. Verder is Agra de heetste plek waar we tot nu toe geweest zijn. Badend en lekkend van het zweet is ons echt niet vreemd meer. Zo fijn ook dat er 10x per dag een power-cut is, dan is er zelfs geen fannetje meer die voor iets verkoeling zorgt. Op 'e'en van de dagen dat we hier zijn slaat het weer plotseling om. Het gaat enorm waaien, al het stof wat er op aarde is belemmerd het uitzicht, het rommelt, het bliksemt... en dan vallen de druppels. Regen? Regen! Kinderen dansen op de daken, mensen joelen. De moesson komt er aan!!! Toch apart, daar kun je je als Nederlander niks bij voor stellen. Zo'n lange droogte en hoe die eerste bui dan voelt. Het koelt ietsje af die dag, de volgende dag is het weer bloedje heet...

Ontmoeting met geluid:
We bespreken waar we gaan eten of wat we zullen bekijken of wie welk mailtje typt: een auto komt met een enorme snelheid door de kleine straatjes jagen... je hoort hem van verre aankomen door zijn claxon... en je hoort hem in de verte verdwijnen... door zijn claxon. Tussen ons om de haverklap een lange stilte, omdat we elkaar simpelweg niet kunnen verstaan. Oorverdovend lawaai. Niet alleen auto's maken lawaai, brommers, motoren, riksha's, fietsen, handkarren, generatoren... iedereen heeft ergens wel een claxon opgebouwd en maakt er prachtig gebruik van! Tussen alle schreeuwende mensen, jankende kinderen, blaffende honden, winkels met keiharde muziek, loeiende heilige koeien en kippen door. Dit gaat zo 24 uur per dag door.

Ontmoetingen met drugs-dealers
'Sir, want to buy cold water or handicraft... Sir, want breakfast or lunch. We have good price for you. Cheap. Sir... sir?!' Zo loop je de grote steden van Zuid Amerika door en de plekken in India waar we geweest zijn. Eigenlijk negeren we het altijd, maar als we bijna weg zijn gaan sommigen tegen je aanlopen of pakken je hand: 'Want to buy joint sir, we have good marihuana. Sir, sir, want to buy, very cheap and good.' Ook dit wordt genegeerd, maar op een gegeven moment wordt het vervelend... 'Eem Uutlokk'n... 'n beetje jenn'n.' zoals Herman Finkers zo mooi zegt. 'No just cocaine, marichuana is to cheap.' of 'Let's get drunk and buy then, I'll pay.' Het blijft leuk de reacties te zien. 'Not all of us are from Brittain...'

Zo, dat was onze reis tot nu toe door India-land. Vanuit Agra reizen we nog naar Varanasi, waar we de heilige rivier de Ganges kunnen zien. En daarna gaan we India weer verlaten en inruilen voor Nepal. Daar gaan we lekker Saroma eten met Ruth in Pokhara. We hopen op wat meer koelte. We hopen op minder mensen. We hopen op frisse groene witte bergen... van de Himalayaaaa!

En zomaar een paar verhalen uit ons reizigersleven van alle dag. Zoveel meer voorbeelden zijn er op te schrijven. Of jullie je er ook maar iets van voor kunnen stellen, we hopen het. Voor diegenen die dachten of denken dat reizen leven in Utopia is en voor een jaar lang vakantie... Nope. Natuurlijk is er veel vrijheid, natuurlijk kun je veel zien, maar om de drie dagen een nacht in de bus zitten, drie keer per dag kiezen waar nu weer te eten en te proeven wat we nog niet gehad hebben, belaagd worden door mensen wanneer je de bus uitkomt in weer een nieuwe stad... vaak is het gewoon hard werken. Het heeft zo veel hoogtepunten en we kunnen het iedereen aanraden... bijna iedereen. Toch is er genoeg wat niet leuk is, net zoals er dingen bij jullie thuis ook niet leuk zijn. Gewone dingen. Vervelende dingen, ze zijn er allemaal. Desalniettemin willen we afsluiten met het feit dat we elke dag genieten, ons bewaard weten door onze Vader en mogen leren en zien hoe ontzettend goed Hij is! Maar ook zien we hoe ontzettend veel leed er is in deze wereld. Wat zijn we rijk in Nederland. Het schiet weer door ons heen als we kinderen naakt naast een overgelopen afvalbak zien zitten. Als we 30 mensen op een rij op de straat zien liggen. Als we bedelende oude vrouwtjes zien. Het schiet elke dag door je heen. Reizen is prachtig, je leert elke dag. Maar die kennis roept zoveel vragen op. Die kennis van andere culturen, van arm en rijk, van mensen. We zien zoveel armoede, wat doen we ermee of beter: wat doen we eraan? Kunnen we de armoede echt bestrijden? Willen we de armoede echt bestrijden? Natuurlijk, iedereen wil dat. Ten koste van wat...?
Goed, het is geen blog om filosofie te prakiseren. Toch willen we laten weten dat reizen niet altijd leuk is. De wereld is rijk, maar zo ontzettend arm. Dat wisten we, maar nu je het dagelijks ziet... We blijven God oneindig dankbaar voor wat Hij in onze levens aan rijkdom geeft in liefde, mensen, maar ook in geld en spullen. We bidden voor Zijn hulp om met die verantwoordelijkheid goed om te gaan, om te delen waar we kunnen, om te helpen waar we kunnen. We bidden om inzicht waar of waarin Hij ons wil gebruiken om te laten zien hoe goed Hij is!

Zo dan gaan we nu nog even taart eten want Bert is jarig!