Home again… the Netherlands!
Bom dia! Buenos dias! Hello! Namaste! Selamat pagi!
Goedendag allemaal! 2 weken alweer… ja… we zijn al weer ruim TWEE weken in Nederland! Tijd voor een kleine terugblik op de afgelopen tijd en die willen we graag met jullie delen.
Wat een prachttijd hebben we gehad, wat hebben we genoten, wat hebben we veel geleerd, wat hebben we veel gezien… wat is de aarde prachtig! Aan God, onze Vader! alle dank. Wat geeft Hij ons veel! Om van te leren, om van te genieten, om Hém te leren kennen!
We hebben tussen 11 augustus en 13 augustus een prima terugreis naar Amsterdam gehad. Op 11 augustus vertrokken we van Bali naar Kuala Lumpur, Maleisie. De ouders van Bert daar achterlatend, die vlogen een dag later naar KL. Op 12 augustus nog een lange dag gehad in de voor ons al bekende straten van Kuala Lumpur, geshopt, voor het laatst genoten van heerlijk Aziatisch eten en ja, stiekem een beetje ‘gewacht’ op de reis die komen ging. Om even voor twaalf uur ’s nachts vlogen we van KL, inmiddels weer samen met vader en moeder Knol, in zo’n 12 uur naar Amsterdam!
En geweldig gejoel steeg uit de menigte op toen we ons via de beruchte Schiphol deuren weer op Nederlands grondgebied begaven. Há dat was geweldig, zoveel mensen die zo vroeg hun warme bedje uit zijn gestapt om ons te verwelkomen! Gaaf!
Ja, en daar sta je dan, na al die indrukken, al die wisselingen, al die ervaringen… weer op Nederlandse bodem! Dat was best even wennen. Een chaos was het in ons hoofd. Het landde totaal niet dat we bijna 10 maanden weg waren geweest. Het voelde gek weer door de vertrouwde straten van Zwolle te lopen. Het was vreemd om weer zoveel bekenden om je heen te hebben. Maar het was ook direct zo verbazingwekkend gewoon. Tsja, hier en daar is er een winkeltje bijgekomen, een rimpeltje, een neefje die ons opeens bij naam noemt, een nieuwe zwager in spé, een bijna nieuw ‘Haerst’… Maar verder is het gewoon weer ons thuisland: bekend, vertrouwd, verstaanbaar. Het is goed om weer thuis te zijn!
Het reizen was goed, geweldig, gaaf, uitdagend, prachtig! Maar het is ook weer zo goed om terug te zijn. We hebben zin in de nieuwe uitdagingen die komen gaan! Vergeten zullen we de afgelopen 10 maand nooit… mede door de ruim 15.000 foto’s die we nu rijk zijn! Werk aan de winkel dus…
Mensen, dank voor jullie meeleven en reacties, dat hebben we altijd erg gewaardeerd. Nu moeten jullie weer even geduld hebben tot het volgende spannende verhaal komt. Maar dat geduld word vast op een zeker moment beloond.
Ga met God!
Veel groeten, Bert en Nelleke
Een kleine indruk in getallen van onze reis:
14 landen – Spanje, Brazilie, Uruguay, Argentinie, Chili, Bolivia, Peru, Ecuador, USA, India, Nepal, Maleisie, Singapore, Indonesie
95 verschillende slaapplekken
750 feitelijke reisuren – per bus, boot, vliegtuig, taxi,
40 nieuwe paspoortstempels en 3 visa’s
278 dagen (=6672 uur)onderweg geweest
Indonesie
Indonesie. De gordel van Smaragd, mooi Surabaya, Batavia in al haar glorie... althans zo was het vroeger. Heden ten dage is het een zeer toegankelijk vakantieland met vriendelijke mensen, mooie sawa's, erg veel moskeeen en heerlijke koffie. Een mooie afsluiting van onze reis - zo dachten wij - en dus ook voor u: Indonesie.
Vanuit Singapore vliegen we naar Jakarta, omdat we 24 uur op de boot naar deze mooie archipel toch niet echt zagen zitten. Na anderhalf uur vliegen landen we op Soekarno-Hatta Airport. We pakken op
het vliegveld de bus naar Bandung en slaan Jakarta dus over. In Bandung blijven we maar een nacht om de volgende dag door te reizen naar Pangandaran. Een pittoresk dorpje aan de zuidkust van Java.
Tijdens de Tsunami een paar jaar geleden is de hele boulevard weggevaagd wat ons nu mooie hotels met hippe barretjes geeft. Pangandaran heeft zich goed hersteld! We genieten een paar dagen van een
zeebriesje en sate. Wat een lekkerij na al die tijd. Kipsate met pindasaus wegspoelend met een Bintang biertje. What else?
Vervolgens met de trein naar Yogyakarta. Een mooie rit door schoon Java. Eenmaal aangekomen begon het feest. Overal, maar dan ook echt overal lopen de Nederlandse toeristen. Leukvoor hen, maar voor
ons betekend dit dat alle kamers vol zitten. Mooi kak dus. We beginnen te zoeken met een andere Nederlander die we in de trein ontmoetten. Nel in een cafetje met alle tassen en de rest op stap. Na
tochten door Yogya gelopen te hebben nemen we - na een uur zoeken - een Becak naar een andere hotelenclave in de stad. En die man maar trappen. Hier vinden we dan eindelijk een hotel. Snel
duidelijk maken dat we Nel nog op moeten halen vanuit de andere kant van de stad, dus dat de hotelbaas de kamer niet moet vergeven. Ok, geregeld. Wij terug in een andere Becak. Het mannetje bleek
toch iets ouder te zijn dan dat wij in het donker dachten. Puffend trappend en duwend gaan we op weg. Wanneer Bert aanbiedt te gaan trappen wil hij er niets van weten. Ok, we blijven mooi zitten.
Eenmaal in de oude wijk zijn we ook nog vergeten waar we Nel achtergelaten hebben... maar na al met al drie uur zoeken en regelen hebben we eindelijk een hotel en Nel weer gevonden. Zo erg hebben
we het nog nooit gehad. De daaropvolgende dagen genieten we het goede leven in Yogya. Het eten is lekker, de straatjes gezellig... toch moeten we verder. Bali wacht.
Met de trein naar Malang. Een stad waar voor ons niet zo heel veel te beleven is. We sjokken wat door de straten en bekijken wat van de oude gebouwen. Ach ja... oude gebouwen. We drinken dan
eindelijk een kopje Kopi Luwak, 's werelds beste en duurste koffie. Het was de moeite waard! Maar de reden dat we toch naar Malang gekomen zijn is de Bromo. Van hier uit boeken we een tour (dat
doen we dus ook nog wel eens) en in een schone nacht staan we om 01.00 u op om met de bus naar de Bromo te gaan. Voor niet ingewijden: de Bromo is een nog levende vulkaan met een prachtige omgeving
die goed te beklimmen is. Een paar uurtjes in de bus en we stappen uit om met een jeepje verder te rijden. Aangekomen drinken we nog een kopje koffie en zo rond 04.00 u lopen we richting viewpoint.
Op dat moment is het barrekoud. Zo'n 12 graden Celsius volgens een thermometer, maar volgens ons is het veel kouder! We wachten een tijdje, zetten de camera goed, instellingen aanpassen en ja
hoor... daar komt de zon. Werkelijk een prachtig surrealistisch landschap ontvouwt zich voor onze ogen. Wanneer de temperatuur eindelijk weer dragelijk is drinken we nog een kop hete Milo en
vertrekken richting Bromo voor de beklimming. Een mooi landschap met erg veel andere jeepjes. De Bromo zelf... prachtig, echter je kunt hem met de trap beklimmen... dat zegt ook wel iets over het
massatoerisme wat elke dag hier komt kijken. Pfft een kippescheet. Wij naar boven. Stinkend naar zwavel, maar een mooi uitzicht de krater in.
Vanaf Malang wederom met de trein, nu naar Kalibaru. Dit is - samen met het Ijen plateau - de koffieregio van Java. We bezoeken hier dan natuurlijk ook een koffieplantage. Samen met de koffiebomen
hebben ze hier ook vanilleplanten, nootmuskaatbomen, peperbomen, palmbomen voor palmsuiker, kaneelbomen en rubberbomen. Erg interessant om te zien hoe dat allemaal groeit en hoe het geoogst wordt.
Van de meeste dingen hebben we geen weet. Wist jij dat peper aan een boom groeide of dat kaneel uit een boomschors komt... nou wij niet. Na de rondleiding afsluiten met een lekker kopje koffie van
eigen plantage en een stukje oma cake. Heerlijk!
Maandagmorgen. Voor ons de laatste rit met ons tweeen. Het gaat echt gebeuren, het einde is in zicht. We nemen de trein van Kalibaru naar Kepanang om daar op de ferry richting Bali te stappen. De
ouders van Bert zijn daar vrijdag al aangekomen en het plan is om de laatste anderhalve week met hun op Bali door te brengen. Voor hun vakantie, voor ons vakantie. We zien ze al op de kade staan
zwaaien als we dichterbij Bali komen. Ontzettend leuk om ook een keer afgehaald te worden. We groeten elkaar en rijden een eindje Bali op om te eten ergens. Tussendoor natuurlijk veel verhalen van
beider kanten. Voor ons idee zijn ze geen spat veranderd... of wij veranderd zijn... we weten het niet. Nog niet gevraagd. U zegt het maar als we terug zijn...
Op het moment zijn we dus aan het afsluiten op Bali. Gezellige gesprekken, goed eten, mooie omgeving en heel veel gedachten over terugkomen, de afgelopen paar maanden, straks in Nederland en
wanneer weer weg...
Het leven is goed... in al haar hoogte- en dieptepunten... wat is zij goed.
Ps. De foto's... ach de internetverbinding he... een moment geduld nog.
Singapore: where the world shops!!
Alweer... ja alweer. We hebben alweer een landje gehad en willen jullie dat verhaal niet ontzeggen. We give you.. Singapore!!
Met de trein vertrokken uit Jerantut, Maleisie voor een ongeveer acht uur durende rit naar Singapore. Wederom verliep de rit vlekkeloos. Geen vertraging, de conducteurs waren vriendelijk, het landschap mooi en de trein brandschoon. Wie toch in de LP geschreven heeft dat de treinen in Maleisie bagger zijn... ach we leven in een eenvoudige wereld. De grensovergang ging prima. Bij exit Maleisie kwamen de beambten zelfs in de trein om te stempelen, over efficientie gesproken. Uber! Voor entering Singapore moesten we wel de trein uit, maar een hal zo groot en netjes. Alles werkt en we mogen zo het land in. Met de metro kunnen we zo naar ons hostel ergens aan de rand van Little India. Wat een systeem die metro en de chipkaartjes werken. Waarom Nederland dat niet voor elkaar krijgt... is ons een raadsel. Lekker een nachtje slapen in onze 20 persoons dorm.
Nel wordt ‘s ochtends gewekt door een moslimvrouw die bedacht haar ochtendgebed hardop in de dorm te doen. Dus kleedje naar het westen, op de knieen en hardop bidden. Mm en dat om 5 uur ‘s ochtends. Een wekker is prettiger wakker worden. Maar goed, wat je onderweg wel leert is tolerant zijn. Of in ieder geval proberen. We staan er versteld van dat iedereen overal zoveel van elkaar accepteert. Eigenlijk vragen we ons af waarom Nederland als tolerant land te boek staat. Volgens ons is de rest van de wereld toleranter, misschien iets conservatiever, maar toleranter. Je kunt veel maken, alleen als je iets zelf niet wilt, moet je het ook niet bij een ander doen. Logisch. Maar allerlei culturen en godsdiensten kunnen naast elkaar leven. Mensen doen van alles wat voor een ander hinder kan zijn of is, maar gewoon helpen of even doorzetten en we leven gebroederlijk verder. We leren veel onderweg. Misschien is Nederland toleranter is dingen voor een klein deel van het volk... we zijn er nog niet achter. We staan internationaal in ieder geval bekend als een wietrokend volk en waar de seks op straat verkocht wordt. Oh ja, en we hebben schoppend de final van het WK voetbal verloren. Iedereen is blij dat ze niet in Nederland wonen. Trots... mwah, omdat alles goed geregeld is! Dat wel. Wat lijkt dat weer heerlijk. Echter Singapore, daar is ook alles goed geregeld. Misschien zelfs wel beter. Het is heerlijk hier rond te lopen. De dag beginnen met met de mooiste shoppingmall die we ooit gezien hebben (en dat zijn er al veel) Vivocity. Splinternieuw en uberhip. We hebben er een halve dag rondgedoold en ons verlekkerd aan van alles en nog wat. Alle grote merken zijn vertegenwoordigd en het eten is er heerlijk. Daarna naar de waterkant Clark Quay. Een klassieke pakhuizen aan de Singapore river opgedirkt voor deze tijd. Dat wil zeggen, hippe barretjes, restaurantjes, winkeltjes en mooie terrasjes. We hebben een cola'tje gekocht en genoten van een afstandje. Wat duur allemaal. Daarna door naar Orchard Road, de shopping straat van Singapore. Zo'n 2 kilometer met alleen maar hippe shoppingmalls. Zo ongeveer 15 stuks. We hebben nog niet eens de helft gezien in onze tijd hier. Wat een winkels. Genoten van de luxe en bedacht wat enorm rijk de wereld toch is. Ongelovelijk!! Dingen waarvan je het bestaan niet eens bedenkt... het is allemaal in Singapore te koop. Daarna nog een filmpje gekeken in de bios. Ook dat zit zo ongeveer in elke shoppingmall. Een stuk of 5 zalen per bios. Inception was de gelukkige en leuk dat ie was.
Omdat we ons allebei niet meer konden herinneren wanneer we voor het laatst naar de dierentuin zijn geweest, besloten we de tweede dag naar de Singapore Zoo te gaan. ‘s Werelds beste Rainforest Zoo
en uniek in haar soort. Veel beesten lopen, vliegen vrij rond. Het was genieten tussen de apen, witte tijgers, kangeroo's, hippo's, casuarissen, cheetah's en zo meer. Ongeveer de hele dag hier
gespendeerd. Zie de mooie foto's van de beestjes.
Dan de laatste dag alweer. Deze ganse dag een groot gedeelte van de Singaporeaanse cultuur opgesnoven, namelijk shoppen en architectuur bekijken. En van beiden is er genoeg in dit kleine
stadstaatje. Een ganse dag struinen door enorme boekwinkels, hippe klerenwinkels, starbucks en overheerlijk eten. Wat een leven leiden deze mensen. En alles zo hip en netjes en goed voor elkaar.
Kuala Lumpur was goed, maar Singapore is beter. Dat kunnen we nu wel stellen.
Op ‘t moment van schrijven zitten we ergens op Java. Het plaatsje weten we niet meer... just another one in the row of many. But who cares, we zijn op Java!! Het eten is goed, juices zijn goedkoop, het weer is lekker... een ding: wat de vakantiegangers betreft hadden we net zo goed op een camping in Annecy kunnen gaan zitten. Iedereen is Nederlands. De opmerkingen van deze mensen blijven geweldig om van een afstandje te horen. We liggen dan ook om de haverklap dubbel om een andere kijk op het leven dan de onze... ach het mag eigenlijk niet, maar het is zooo leuk.
Skatjes geniet het goede!
Kuala Lumpur, Cameron Highlands, Perhentian Islands, Taman Negara NP
Daar zitten we dan weer. Een nieuw verhaaltje. Maar ja, hoe maken we dat nu weer spannend. Pfft geen idee. Momenteel dus in Maleisie, bijna klaar om alweer te vertrekken naar het kleine landje Singapore. Morgen met de trein daarheen.
Alhier hebben we eerste enkele dagen gespendeerd in Kuala Lumpur. Dit was een enorme verandering ten opzichte van Kathmandu. De wegen waren strak en glad, we reden zelfs over snelwegen met
vangrails en bloemetjes in de bermen . Waar zijn we nu beland?? Wat een oord... wat een lieve vriendelijke mensen en wat een heerlijk eten. We genoten vanaf het moment dat we met onze voetjes op de
grond stonden. Oh ja... in het vliegtuig ook al een beetje, we vlogen met Malaysian Airlines.
In KL rondgestapt voor drie dagen. Genoten van een gezellig modern straatbeeld. Van de vele uberhippe shoppingmalls waar je het koud krijgt als je er 15 minuten rondloopt. Van de vriendelijke
taxichauffeurs. Van het snelle internet. Van het ontlopen van alle Nederlanders die bedachten naar Maleisie op vakantie te gaan. Gewoon van zoveel dingen waarvan we het bestaan al bijna vergeten
waren. Lopen naar de Petronas Towers, door orchidee tuinen, parken en gewoon de stad. Het was een lekker weekendje weg.
Daarna door naar de Cameron Highlands. De bustocht ging over heerlijke wegen, door groene landschappen en we hadden zowaar pauze op een heuze snelwegparkeerplaats. Waarom snapt het ene volk het wel en het andere niet? Vragen die zoal door je hoofd schieten en stof bieden tot nadenken en conversatie. Toen met de bus de bergen in, het zijn natuurlijk niet voor niets highlands. Draaien draaien, maar we hielden stand. Na een prettige 5 uur stappen we uit in het koele dorpje Tana Rata. We zijn hierheen gegaan voor het koele klimaat en de theeplantages. We hebben een dag genoten van nietsdoen en de volgende dag van het struinen over een theeplantage. Een motor gehuurd en touren door de omgeving. Heerlijk na al die tijd afhankelijk zijn van publiek transport. De theeplantage was interessant en rook lekker naar... juist thee.
Toen door naar de Perhentian Islands. Twee van 's werelds mooiste eilandjes. Dat houdt in: bekend bij het massatoerisme (al vinden velen het niet toeristisch...pfft), goed te bereiken, mooie natuur en blauw water. Dit alles maakte het tot een duur uitstapje, maar we hebben heerlijk vakantie gehouden tussen alle andere Nederlandse toeristen. Wat kun je soms heerlijk lachen om die mensen... wat een prachtige naieviteit leeft er toch onder velen. We hebben lekker gezwommen, gezond, gegeten, Ice Coffee gedronken en genoten van Sir Edmund Hillary's boek 'Hoe kom ik nu die Everest op'.
Vakantie houdt een keer op en door gaan we. Naar Taman Negara NP. Volgens kenners het oudste Rainforest op aard. Prachtig, dat mogen we natuurlijk niet missen. We maken kamp in Jerantut, een plaatsje voor het NP en besluiten voor een dag naar het park te gaan. Overnachten bij of in het park gaat budgetmatig gezien niet. We komen er precies net vandaan en het was zoals jungle moet zijn: groen, warm, vochtig, vol met vliegjes. Maar het was leuk. We hebben hoog in de boomtoppen gelopen door middel van touwbruggen wat het geheel wat avontuur gaf, want Nel is niet zo van touwbruggen en Bert heeft hoogtevrees. En gestruind langs hoge bomen en onder lianen door. Wat een mooie natuur.
En nu weer en Jerantut. Een nietzeggend plaatsje ergens in Maleisie. We hebben weer zin in morgen, weer een nieuwe stad!
Mensen dank voor uw aandacht weer en het beste. Laat vooral horen wat u ervan vond, we zijn nog niet thuis!!
Nel en Bert
Ps. Anke, Chiel, kindertjes, Inge en Chris: sorry, het was echt een foutje... ;)
Tansen, Pokhara, Kathmandu, Kathmandu Valley
Vanuit Kuala Lumpur, Maleisie maar eens een terugblik op het mooie Nepal.
Vanuit Agra, India (vanwaar ons laatste reisverhaal kwam) zijn we doorgegaan naar Varanasi. Deze plek willen we maar het liefst snel vergeten. Het was daar zo-ongelovelijk-druk, echt niet cool
meer! Echt India op z'n best, of slechts, hoe je het noemen wilt. Voor ons echt een plek om snel weg te willen. Snel wat foto's gemaakt van de Ganges en haar aanbidders (zie in album Irritant
Indiaaaaargh) en weer in de trein gesprongen.
We zijn eerst naar Gorakhpur gereden. Daar is verder niks te beleven, maar we hebben er toch overnacht om de volgende dag hier een busje te nemen richting de grens met Nepal.
En dan sta je in Nepal, wat een verademing. Toen we zo'n 2 km uit India waren ontdekten we merkbaar verschil. Mensen die oprecht willen helpen en geinteresseerd zijn. Minder zooi langs de kant van
de wegen. Minder geloer... Ha, heerlijk was dat!
We hebben in totaal 3 weken in Nepal vertoefd. Nepal is mooi, prachtige bergen, meren, sawa's en zo meer.
Onze eerste stop hadden we in Tansen, een klein, rustig, iddylisch bergdorpje. Kindjes die verlegen je naam vragen en 'hello' zeggen. Het is merkbaar dat ze toeristen hier niet gewend zijn en ze
ook niet zo spannend vinden. Ze laten ons rustig onze gang gaan. We zijn geen 'e'en keer een 'e'en of andere toko in gevraagd met 'sir have a look, want to buy? very cheap'... nee de Nepalezen
wachten rustig af... een stuk prettiger rondlopen.
Toen met de bus naar Pokhara, wat een rit. Hij duurde zo'n 5 uur, en in die 5 uur zijn we 2 keer gestopt om wat te eten en/of te drinken. Maar het meest nuttige van die stops was onze magen weer
tot rust te krijgen. Tijdens de rit hebben er zeker 10 Nepalezen overgegeven, wat wel aangeeft hoe de wegen zijn en hoe de buschauffeurs rijden (al hoorden we van Ruth later dat Nepalezen niet zo'n
stevige maag hebben...;)). Wij hebben het droog gehouden. In Pokhara hebben we rustig aan gedaan, een paar daytrips en verder genoten van heerlijk (westers) eten. Ook hebben we een paar keer met
Ruth opgetrokken. Ruth is een nichtje van Nelleke en woont en werkt voor zo'n 3 jaar vlakbij Pokhara. Ook hebben we haar een beetje beter leren kennen ;)... toch gaaf hoe dat werkt... familiebanden
ver ver weg van huis. Geloof ons: ze doet gaaf werk! Dus vergeet niet af en toe voor haar te bidden!
In Pokhara merkten we echt dat we de hectiek van India in ons lijf hadden zitten. Onrustig, moe, gehaast... toch apart wat een land en cultuur met je kan doen. Jullie hebben inmiddels wel door dat
we niet snel terug zullen gaan naar India ;), we zullen er nu maar over ophouden... er zijn al genoeg woorden aan vuil gemaakt.
Vanuit Pokhara zijn we naar Kathmandu gereden. Wat een weggetjes en wat een gang hebben die Nepaleze buschauffeurs, niet te zuinig. Gehobbel, geshake en geschuif... en dat naast diepe stijle
berghellingen, het hoort er allemaal bij in het locale busvervoer van Nepal. Een paar keer ongelukken gezien. Een vrachtauto die met zijn voorwielen in het ravijn van 200 m diep hangt en onder de
omhoog staande achterwielen ligt de chauffeur prinsheerlijk te slapen. Een chauffeur die vergeten was zijn vrachtauto op de rem te zetten, het resultaat was dat het vrachtauto nu op de plek van het
lokale winkeltje staat en dit winkeltje vier meter verderop... Wij zijn dankbaar dat wij het overleefd hebben.
Vanuit Kathmandu hebben we wat daytrips gedaan naar de Kathmandu Vallei. Wat je veel ziet in en om Kathmandu zijn tempels, stupa's, paleizen van zowel hindus als boedisten. Veel erfgoed. Mooi om te
zien, maar apart hoe ze er mee omgaan. In de LP staat 'dat menig musea het wel in z'n bezit zou willen hebben'... maar de inwoners van Kathmandu gebruiken het als kapstokken, waslijnen en zo niet
meer. Beelden of pilaren van 1000 jaar oud waar een spijker in gejast wordt om de waslijn aan vast te knuppen. Of de lamp aan op te hangen... ach hij staat er toch.
Tijdens de week in Kathmandu zijn we ook allebei ziek geweest wat er voor zorgde dat we dus verplicht chill moesten doen. Gelukkig was daar Pumpernickel Bakery... daar waren we bijna dagelijks
trouwe klanten.
Nepal. We hebben geen treks gedaan, zoals de Annapurna trek of de trek naar Everest Base Camp. Dit met name door de korte tijd die we er waren en onze fitheid. Maar we hebben wel zoveel van Nepal opgesnoven dat het echt een land is om aan te raden 'en om hopelijk ook zelf naar terug te gaan. De mensen zijn over het algemeen erg aardig en behulpzaam. En het kriebelt om de bergen in te gaan... wat een schitterende hoogten!! Dromen om in Zwitserland of Oostenrijk te oefenen en te trainen en daarna weer terug te gaan naar Nepal zijn geregeld om hoog komen borrelen. De tijd zal het leren... of we ooit nog eens in de Nepaleze bergen zullen verdwalen.... we hopen het!
Tot slot nog even een stukje over onze laatste weken... want jaja: WE KOMEN TERUG!
De meesten van jullie weten inmiddels onze reisplannen voor onze laatste reisweken! Maar we zullen er hier nog even over uitwijden! Het laatste deel van onze reis is eigenlijk, voor ons, altijd
vaag geweest. Geen idee waar of hoe we wilden 'eindigen'. Sowieso, onze reisplannen stonden nooit vast. En tussendoor hebben we ook best 'e'en en ander gewijzigd. Zo hebben we Midden-Amerika
helemaal geskipt en een tripje dwars door de Amazone ook. Dat had beide met tijd te maken. Tijdens het reizen kom je er achter dat er zo ongelovelijk veel te zien en te doen is dat -als je teveel
wilt- je eigenlijk niks ziet. Dus we hebben hard geleerd om keuzes te maken en dingen links te laten liggen.
Vanaf het moment dat we in Ecuador zaten hebben we het geregeld over onze plannen in Azie en hoe en wanneer naar Nederland terug te gaan. Daar begonnen de plannen om gebruik te maken van de Trans
Mongolie Express. Een treinroute die start in Beijing, China en via Mongolie door Rusland naar Moskou rijdt. Dat leek ons een prachtige manier om terug te reizen naar Europa. In New York vonden we
de Lonely Planet en de planning kon beginnen. Toen we in India contact zochten met Mongoolse en Russische Ambassades werd het allemaal wat minder rooskleurig... We wisten dat Rusland niet het
makkelijkste land was om een visa voor te krijgen. Maar men vertelde ons dat het eigenlijk verplicht is om een visa aan te vragen in je thuisland. Mm handig, daar zijn we nou net niet. Nou was er
nog wel een kleine kans dat het ging lukken. Maar! dan moesten we wel treintickets kunnen laten zien, hotelreserveringen en een vliegticket vanuit Moskou het land uit. Mm, best een groot financieel
risico voor ons als het dan uiteindelijk toch niet zou lukken...
En daarom, op een avondje in Agra in het Thai Cafe onder het genot van Sweet Lemon Water hebben we besloten deze plannen over boord te gooien.
Wat dan... Een route door Myanmar, Thailand, Cambodja, Laos OF Myanmar, Thailand, Maleisie, Indonesie. Dat waren uiteindelijk 2 opties die we bedachten en ons wel wat leken. De tweede optie beviel
het meest, waarom? Geen idee... gewoon een 'trek' voor die laatste 3 landen. Toen we onze financien eens gingen checken bleek dat er toch binnenkort een einde moest gaan komen aan onze reis.
Aangezien we heel graag Indonesie wilden bereiken hebben we besloten vliegtickets te boeken van Kathmandu, Nepal naar Kuala Lumpur, Maleisie. Dat lukte toen we in Pokhara waren en zie daar... nu
zitten we in Kuala Lumpur.
De reis hier naar toe verliep prima. Omdat we natuurlijk de tickets zo goedkoop mogelijk wilden hebben vlogen we via Delhi... jaja weer India in! We hadden een stop-over van zo'n 10 uur, maar we zijn maar op het vliegveld gebleven... daar liepen al weer genoeg Indiers rond die ons het gevoel gaven van mmm jep this is India!
Maleisie, Kuala Lumpur is zo opeens weer een heel ander land. Maar wat zijn we na 'e'en dag al lyrisch van deze plek! Wat een aardige mensen en wat een nette straten en wat een shopping malls
WOW!
Onze plannen zijn om begin komende week naar het noorden te reizen en via de Noord-Oost kust weer naar het zuiden. Om daar dan Singapore in te gaan. Vanuit Singapore willen we dan vliegen naar
Java, Indonesie. We willen Java over reizen in de richting naar het eiland Bali. En daar... daar komen ook Bert's ouders :D! De laatste 1,5 week van onze reis reizen en vieren we vakantie samen met
hen!
En dan... starten we op 12 augustus onze terugreis naar Nederland. Op 13 augustus staan we 's morgens vroeg op SCHIPHOL...AAAAAAH!!!!
We hebben er stiekem veel zin in, maar gaan deze 6 weken nog enorm genieten van ons huidige reisleventje!
Lieve mensen, geniet het goede en tot later weer!!
Bert en Nel
Foto's van Varanasi
Wederom wegens grote belangstelling en vele vragen eindelijk de foto's van Varanasi, India geplaatst. Het laatste deel. Ze staan bij de foto's van Irritant Indiaaaaargh, achteraan.
1 Juli willen we vliegen vanuit Kathmandu, Nepal waar we momenteel zitten naar Kuala Lumpur, Maleisie. Rond die dagen hopen we weer een nieuw verhaal te posten van onze tijd in dit prachtige land!!
In the meantime enjoy the pics!
Cheers,
Nel en Bert
Irritant Indiaaaaargh
You need something?? Miss! Yes!? Sir! Water? Cigarettes? Riksja? It's cheap! Come in my shop! Need a room?
Dat is wat we naast al het getoeter, geblaat, gedender van generatoren, gepruttel van riksja's, geschreeuw, gebrom en geblaas van ventilatoren en airco's horen... Nu we inmiddels al ruim 3 weken in
India rondlopen negeren we het maar doodgewoon. Niks helpt, en geinteresseerd doen al helemaal niet. Nooit wijzen naar iets wat je leuk vind of misschien nodig hebt, dan staan er binnen no-time 5
mensen om je heen.
India is hectisch, India is niet te vergelijken met wat dan ook, India is vol mensen - elk moment van de dag, India is kleurrijk maar tegelijk ook dor en grauw, India is chaotisch en overweldigend,
India is heet (tussen de 42 en 50 graden hebben we nu in levende lijve gevoeld)... India: place of all places?
We kunnen na 3 a 4 weken hier in India (en al zolang reizen) wel zeggen dat we er nu niet warm van lopen... figuurlijk dan... (Letterlijk druppelt het zweet met regelmaat van onze armen en hoofden.
Wat moet je lijf hier werken zeg om gewoon gewoon op 37graden te blijven zitten).
Een van de mooie dingen van het reizen is het feit dat je zo ontzettend veel mensen ziet en spreekt. Mensen van allerlei maten, rassen, culturen, godsdiensten, ideologieen, vakgebeiden, rijken,
armen, zieken, gezonden, toeristen, reizigers, locals, mensen die je wilt spreken, mensen die je absoluut niet wilt spreken, mensen die gewoon tegen je aan gaan praten, verlegen mensen, lachende
mensen, bedelende mensen, arrogante mensen... alles. Vooral veel locals natuurlijk... opvallend in India is wel dat er zo veel van zijn: 1,2 miljard om precies te zijn. India is groot, maar met
zoveel inwoners lijkt het klein en bekrompen. In dit, in eerste instantie bekeken, chaotische land heb je natuurlijk met allerlei mensen te maken: taxichauffeur, riksjachauffeur,
internetverkoopgast, hotelbaas, loopjongen, ober, bedelaar, straatverkoper... en soms heb je het gevoel dat de overige mensen op straat ook allemaal wat van je willen. Ze staren, raken je aan,
vragen om een foto met je, bieden je (om met W&E's woorden te spreken) minuten lang een riksja aan en dat 50 keer op een dag, willen je water verkopen, willen je gids zijn (ook al heb je 20
keer gezegd dat dat niet nodig is), enzovoorts. Daarom leek het ons welgepast om daar tijdens deze update eens wat nader op in te gaan.
We wisselen ons verhaal over India wat af met voorbeeldjes van ontmoetingen met locals, toeristen en wat daar tussenin zit!
We hebben natuurlijk in de afgelopen weken wel weer wat uren gereisd en veel gezien! Voor ons gevoel bijna nog meer dan in de 6 maand Zuid Amerika. Dus laten we daar maar een stukje over vertellen
dan.
In Mumbai: daar hebben we voor het eerst Chai gedronken (een Indische thee op melk en suiker en hele sterke thee basis)... brrr wat vies! Daar hebben we ook voor het eerst in een
16miljoen-tellende-mensen-stad rondgelopen. Daar ontdekten we ook de manier van communicatie met de Indiers: stel nooit ja en nee vragen: want, een reactie daarop met een van beide woorden kan
betekenen : ja of nee, ik weet het niet, misschien. Daar schiet je dus nog niks mee op. Daar konden we na 6 maand Zuid Amerika eindelijk iets anders eten... ja die Indiers hebben wel leuke en
smaakvolle gerechtjes! Daar waren we opeens bijzonder, zo bijzonder dat de mensen vinden dat ze ons continue aan en na moesten kijken, ons op de foto willen stiekem of vragend.
Een ontmoeing met een doorsnee-Amerikaan:
We staan op een doordeweekse dag in Mumbai in een bloedheet internetcafe een computer te regelen. Spreekt een louche man ons aan. Zo een met een halfkaal hoofd, paardestaartje nat van het zweet
plakkende in zijn nek en een net te klein hemd over zijn bezwete buik. De toon is gezet.
'Where do you come from?' Mmm... amerikaan. Ok.
'Holland'
'Aah Holland. Nice, I've been in Germany once, beautiful...'
'Nice, good for you.' na 10 seconden ongemakkelijk aangekeken te worden... dan had je maar geen gesprek moeten beginnen gast... als je niet weet wat je wilt.
'Well.. I shouldn't go north if I where you. There's to much shit going on overthere. They stole a truck full of glycerine-nitrate last week. Enough to blow up a big skycraper.'
'Who stole a truck to blow up a skycraper?'
'The Maoist... in Kashmir... they're everywhere... and controlled by the Al Qaida... that I can tell ya! And they have the whole northern part in control... Pakistan, India, Nepal... one big
shithole! I shouldn't go there if I where you. Al Qaida is everywhere' Hij trekt een lelijke grimas.
'But where not going there... just to Nepal.'
'Ok that's good! But don't go to Nepal, that's my advice!.'
'Ok where not going to Nepal.' We nemen afscheid en gaan internetten. De gast van het internetcafe kijkt ons aan en lacht wat... Just a day in the life of...
Een half uur later komen we hem buiten weer tegen. Hij stoot Bert aan en zegt: 'I wasn't shure just a minute ago... I think it's glycerine instead of nitro-glycerine. Just to tell ya.'
'Thanks, we'll watch out if we cross paths.'
'Yeah, you'll do that!'
Vervolgens zijn we naar de provincie Goa gereisd (onder Mumbai) om daar in een kustplaatsje even tot bedaren te komen. Het was een verademing om die inmense miljoenen stad even achter ons te laten. We zijn naar Anjuna gegaan. Daar hebben we eigenlijk niet heel veel uitgespookt. Nog wel een leuke fleamarket bezocht en aldaar een leuke onderhandelingsactie gehad met een aantal verkopers. Winst: een mooi schaakspelletje waar we nu al bijna verslaafd aan zijn! Ook hebben we in Anjuna een scooter gehuurd voor een paar dagen, heerlijk om een tijdje eigen vervoer te hebben en wat weggetjes buiten de gebaande wegen te ontdekken! Ook ontdekten we in Anjuna de eerste vrij lopende 'heilige koeien'... die hadden we in Mumbai nog een beetje gemist! Wat opvalt is dat die koeien maar een miserabel leven leiden, leuk om heilig te zijn maar niemand kijkt dan naar ze om. Ze zijn over het algemeen vies, mager en kreupel.
Een ontmoeting met een van de vele medereizigers:
Nog wachtende op het station in Mumbai voor ons vertrek naar Goa komt er een rossige jongen onze cabine instappen.
'Hi, how are you?' zegt ie.
'Hi, fine. you?'
'Fine, thanks.' de kennismaking is begonnen en gaat zo nog even voort. We komen er achter dat hij ook nog maar net in India is en dat hij de chaos nog groter vindt dan wij. Prachtig een deelgenoot.
Eerste indruk: jongen is net op reis, niets gewend maar overal voor in. We hebben een gezellige reis en besluiten naar hetzelfde hostel in Goa te gaan. Eenmaal daar aangekomen frist iedereen zich
wat op, gaat slapen of wat dan ook maar. De volgende dag vragen we hoe zijn dag en avond gisteren was. Een heel verhaal, hij kan niet echt ophouden met verhalen vertellen, prachtig figuur. Wat
blijkt: hij weet al waar de feesten zijn voor de komende week, kwam vannacht om 4 uur 's ochtends thuis van zo een feest, kats bezopen, straathonden werden tot bloederige vampieren verklaard en
heeft zijn eerste marihuana koop gedaan. Welliswaar flink afgezet, hij had er twee keer de normale prijs voor betaald zei hij later.
Je ontmoet zo van die mensen die binnen 24 uur alles over een dorp/stad weten, waar alle feestplekjes zijn, waar de drank het goedkoopst is, waar marihuana oid te koop is, wat de gangbare prijzen
voor al dit genot is en die na twee dagen weer 10 nieuwe facebook vrienden hebben. Het mooist van al, het lijkt of ze de hele dag niets uitspoken en toch zijn ze overal geweest! Soms
benijdenswaardig. In voorgaand geval niet hoor, weest niet bang mensen... we gedragen ons proper.
En toen op naar het noorden, naar Udaipur. We reizen weer via Mumbai omdat de reis in een keer te lang duurt. Best leuk om voor de 2e keer in Mumbai te zijn, ondanks de eerste hectische ervaringen
was er wel weer het vertrouwde gevoel van herkenning. Daarna op naar Udaipur, tijdens de busrit zien we veel van de omgeving, allereerst rijden we ruim 4 uur (van de 20 uur durende busrit) door de
stad Mumbai, wat uitgestrekt en wat een chaos!
Udaipur, de meest romantische plek van India zegt men. Nou het was inderdaad een leuk plekje, dat kwam mede door het super hotel dat we hadden. Leuke uitzichten, mooie gebouwen. Door de lange lange
droogte is het meer en de rivier alleen wel helemaal kurkdroog, als er water was geweest had het er vast nog iets meer sprookjesachtiger uitgezien. Het leuke nu was, dat er van alles gebeurde in de
kurkdroge rivierbedding: jongentjes speelden er cricket, vrouwen deden de was in het nog net kleine overgebleven plasje, jongentjes die met van die typische vliegertjes aan het vliegeren slaan zo
aan het begin van de avond, kuddes geiten en schapen trokken er door heen en de heilige koetjes draalden er wat rond.
De ontmoeting met een Olifant:
Vrijdagochtend in Udaipur. We komen een winkeltje uit, net weer een paar liter water gekocht, want het is ruim 40 graden Celsius en de dag is nog maar net begonnen. Nel schrikt zich wezenloos. We
staan opeens oog in oog met een enorme olifant in de smalle straatjes van romantisch Udaipur! 'Aah, wat is ie groot...!' was Nel haar schrikreactie! Lachende kindertjes samen met de stuurman
bovenop. De stuurman tikt wat met zijn stokje, het beest moet draaien. Lastig in de kleine straatjes. Het duurt 5 minuten, geeft een hels kabaal van alles en iedereen die er langs wil en de
kindertjes hebben enkel oog voor ons. Prachtig! 'Hello, what is your name? What is your name?' 'Bert' 'Whahahahaha, Bret... whahahaha! And you, and you!' 'Nelleke' ' Whahaha, Nelleleleleke! How are
you?' 'Very good, and you?' 'How are you?' Een paar woorden engels, iedereen lol! 'Bye, bye, bye!'
Na Udaipur reizen we door naar Jaipur. Hier hebben we een date!!! Al zowat een jaar een 'misschien-lukt-het-in-india-plannetje', en nu is het gelukt! We meeten met Wilma en Eltjo die ook uit Zwolle komen. Heerlijk nuchter met heuze Zwollenaren op pad dus. Dat was een beste verademing na 7 maanden onder de onbekenden te hebben moeten vertoeven. Veel bijgekletst en ervaringen uitgedeeld (het leuke is dat we beide hele verschillende landen hebben gezien, een hele ander route dus hebben genomen, maar toch zoveel herkenning in elkaars ervaringen hadden) en veel sapjes, cola, lassi's en water genuttigd. We hebben ook Jaipur nog een beetje verkend ;), het Paleis der Winden bekeken... waar Wilma en Nel als twee blonde dames belaagd werden door een groep Indische dames.
Ontmoetingen met alle soorten geld:
Een ochtendje het Paleis der Winden bezoeken in Jaipur, samen met Wilma en Eltjo. Echter eerst moet natuurlijk betaald worden. 50,- Rps per persoon, wat neerkomt op bijna 1,- Euro. Wilma neemt deze
verantwoordelijke taak op zich en betaalt met twee briefjes van 100,- Rps. De Indier achter de kassa geeft een briefje terug. 'This is not good money.' Of we niet wat anders hebben. 'Why isn't it
good money, it's fine Indian money.' zegt Wilma. Wat blijkt na een paar minuten: er zit een plakbandje over een scheurtje in het briefje en dat nemen ze niet aan. Voor de zoveelste keer. Wilma
houdt voet bij stuk. Na 5 minuten gaat Bert zich ermee bemoeien die het eigenlijk al spuugzat is met dit geetter dat al aanhoudt sinds we voet op grond gezet hebben in dit mooie land. 'Sir this is
rediculous, just accept it ok?! If we can change it, you can. Be reasonable for once. Just accept and we can all continue the day.' Hij wil nergens van weten en begint ons te negeren. Wat een vent.
Na 10 minuten komt er een Indier aan die aanbiedt het 100,- biljet te ruilen voor een ander briefje. 'Thank you very much for this sir. We appreciate it.' We betalen... we hebben het weer
gered.
's Middags besluiten we wat te gaan drinken in een lokale drinkgelegenheid. Alles wel, gezellig trouwens W&E, dank daarvoor! Dan betalen. De rekening was rond de 150,- Rps. We betalen met een
briefje van 500,- Rps. De ober bekijkt het en loopt weg, wij wachten op wisselgeld. Even later komt hij terug met het briefje: 'It's not good sir, look.' En hij laat een scheurtje zien. Weer dit
geetter. Wij hebben 'niets' anders, hij moet het maar aannemen. Even later komt de manager met hetzelfde briefje aanlopen. Een heel verhaal en 5 minuten later: 'This is not my headache, you have to
pay.' Een simpel 'It's not my headache either, you want money and we have already payed.' kan hij niet waarderen. Hij wordt boos en inmiddels staat al zijn personeel om ons heen en heeft hij (en
wij) de aandacht van al zijn klanten. Wat een irritant gedoe. We bespreken in het Nederlands de lol ervan en houden goede moed. Nog wat zotte argumenten als: 'You can change this.', 'This is no
good money for Indian people.' enzovoorts en na 10 minuten en enkele rondjes door zijn drinkgelegenheid om wat voor reden dan ook zegt hij nukkig tegen zijn ober: 'Give them change and don't let
them in ever again...'
Lang leve het geld tijdens deze reis. In India is er dit, in de helft van de Zuid Amerikaanse landen is er hetzelfde, in andere Zuid Amerikaanse landen is het geld uit de ATM vaak te groot en
lastig mee te betalen. Het blijft een uitdaging te betalen voor je eten. Soms niet. Voordeel is dat je er geduldig van wordt... TIA voor sommigen... This is Africa... of beter... dit is geen
Holland. Deal with it.
Na de gezellige dagen in Jaipur reizen we naar Agra. Agra staat bekend om de Taj Mahal. Misschien bekend bij jullie, zo niet: Wikipedia geeft er vast en zeker wat uitleg over. Even een korte uitleg van ons: lang geleden heeft een rijke moghul een enorm hip wit marmeren gebouw, een mausoleum, laten bouwen als graf voor zijn overleden vrouw. De beroemste uiting van de liefde. Ga je naar India? Dan moet je hier eigenlijk geweest zijn. We vonden het erg de moeite waard om op het terrein rond te lopen. Die beste moghul had wel smaak en een creatief brein! Ook zijn we naar het Agra-Fort geweest, die door de eerder genoemde moghul zijn opa is gebouwt. Hippe gebouwtjes en ook nog eens een leuk uitzicht op de Taj Mahal. Verder is Agra de heetste plek waar we tot nu toe geweest zijn. Badend en lekkend van het zweet is ons echt niet vreemd meer. Zo fijn ook dat er 10x per dag een power-cut is, dan is er zelfs geen fannetje meer die voor iets verkoeling zorgt. Op 'e'en van de dagen dat we hier zijn slaat het weer plotseling om. Het gaat enorm waaien, al het stof wat er op aarde is belemmerd het uitzicht, het rommelt, het bliksemt... en dan vallen de druppels. Regen? Regen! Kinderen dansen op de daken, mensen joelen. De moesson komt er aan!!! Toch apart, daar kun je je als Nederlander niks bij voor stellen. Zo'n lange droogte en hoe die eerste bui dan voelt. Het koelt ietsje af die dag, de volgende dag is het weer bloedje heet...
Ontmoeting met geluid:
We bespreken waar we gaan eten of wat we zullen bekijken of wie welk mailtje typt: een auto komt met een enorme snelheid door de kleine straatjes jagen... je hoort hem van verre aankomen door zijn
claxon... en je hoort hem in de verte verdwijnen... door zijn claxon. Tussen ons om de haverklap een lange stilte, omdat we elkaar simpelweg niet kunnen verstaan. Oorverdovend lawaai. Niet alleen
auto's maken lawaai, brommers, motoren, riksha's, fietsen, handkarren, generatoren... iedereen heeft ergens wel een claxon opgebouwd en maakt er prachtig gebruik van! Tussen alle schreeuwende
mensen, jankende kinderen, blaffende honden, winkels met keiharde muziek, loeiende heilige koeien en kippen door. Dit gaat zo 24 uur per dag door.
Ontmoetingen met drugs-dealers
'Sir, want to buy cold water or handicraft... Sir, want breakfast or lunch. We have good price for you. Cheap. Sir... sir?!' Zo loop je de grote steden van Zuid Amerika door en de plekken in India
waar we geweest zijn. Eigenlijk negeren we het altijd, maar als we bijna weg zijn gaan sommigen tegen je aanlopen of pakken je hand: 'Want to buy joint sir, we have good marihuana. Sir, sir, want
to buy, very cheap and good.' Ook dit wordt genegeerd, maar op een gegeven moment wordt het vervelend... 'Eem Uutlokk'n... 'n beetje jenn'n.' zoals Herman Finkers zo mooi zegt. 'No just cocaine,
marichuana is to cheap.' of 'Let's get drunk and buy then, I'll pay.' Het blijft leuk de reacties te zien. 'Not all of us are from Brittain...'
Zo, dat was onze reis tot nu toe door India-land. Vanuit Agra reizen we nog naar Varanasi, waar we de heilige rivier de Ganges kunnen zien. En daarna gaan we India weer verlaten en inruilen voor Nepal. Daar gaan we lekker Saroma eten met Ruth in Pokhara. We hopen op wat meer koelte. We hopen op minder mensen. We hopen op frisse groene witte bergen... van de Himalayaaaa!
En zomaar een paar verhalen uit ons reizigersleven van alle dag. Zoveel meer voorbeelden zijn er op te schrijven. Of jullie je er ook maar iets van voor kunnen stellen, we hopen het. Voor diegenen
die dachten of denken dat reizen leven in Utopia is en voor een jaar lang vakantie... Nope. Natuurlijk is er veel vrijheid, natuurlijk kun je veel zien, maar om de drie dagen een nacht in de bus
zitten, drie keer per dag kiezen waar nu weer te eten en te proeven wat we nog niet gehad hebben, belaagd worden door mensen wanneer je de bus uitkomt in weer een nieuwe stad... vaak is het gewoon
hard werken. Het heeft zo veel hoogtepunten en we kunnen het iedereen aanraden... bijna iedereen. Toch is er genoeg wat niet leuk is, net zoals er dingen bij jullie thuis ook niet leuk zijn. Gewone
dingen. Vervelende dingen, ze zijn er allemaal. Desalniettemin willen we afsluiten met het feit dat we elke dag genieten, ons bewaard weten door onze Vader en mogen leren en zien hoe ontzettend
goed Hij is! Maar ook zien we hoe ontzettend veel leed er is in deze wereld. Wat zijn we rijk in Nederland. Het schiet weer door ons heen als we kinderen naakt naast een overgelopen afvalbak zien
zitten. Als we 30 mensen op een rij op de straat zien liggen. Als we bedelende oude vrouwtjes zien. Het schiet elke dag door je heen. Reizen is prachtig, je leert elke dag. Maar die kennis roept
zoveel vragen op. Die kennis van andere culturen, van arm en rijk, van mensen. We zien zoveel armoede, wat doen we ermee of beter: wat doen we eraan? Kunnen we de armoede echt bestrijden? Willen we
de armoede echt bestrijden? Natuurlijk, iedereen wil dat. Ten koste van wat...?
Goed, het is geen blog om filosofie te prakiseren. Toch willen we laten weten dat reizen niet altijd leuk is. De wereld is rijk, maar zo ontzettend arm. Dat wisten we, maar nu je het dagelijks
ziet... We blijven God oneindig dankbaar voor wat Hij in onze levens aan rijkdom geeft in liefde, mensen, maar ook in geld en spullen. We bidden voor Zijn hulp om met die verantwoordelijkheid goed
om te gaan, om te delen waar we kunnen, om te helpen waar we kunnen. We bidden om inzicht waar of waarin Hij ons wil gebruiken om te laten zien hoe goed Hij is!
Zo dan gaan we nu nog even taart eten want Bert is jarig!
New York City
Dag hooggespannen wachtende lezers,
hier dan weer een levensteken van ons twee. Dit keer helemaal, jawel, uit Mumbai - India! Na 3 vluchten vanuit Quito, Ecuador zijn we veilig aangekomen! Het is hier heet (40-45graden Celsius), enorm vochtig (het zweet druipt overal tussendoor zonder je ook maar iets doet), druk (zoveel mensen, auto's, tuktuks... heb je nog nooit tegelijk gezien)... De mensen vinden ons maar wat bekijkenswaardig, zojuist zijn we 'stiekem' op de foto gezet door een Indiase man, pech voor hem dat we het door hadden en er hartelijk om konden glimlachen... hij schaamde zich een beetje. Maar goed, later meer over India, wij gaan eerst nog even druk bezig met acclimatiseren want dat is nodig merken we!
NEW YORK CITY... we kunnen er niks anders maken dat we het daar geweldig hebben gehad! Na 2 vluchten via Houston in Texas, begonnen we vol enthousiasme aan 4 hele dagen NYC! We hadden ernorm veel zin, hadden hoge verwachtingen. Soms is dat niet zo verstandig, maar dit keer zijn we niet bedrogen uit gekomen! Wat een stad!
Het was zo apart na 6 maanden Zuid Amerika in zo'n georganiseerd(e) stad (land) rond te lopen. Alles loopt gestroomlijnd. Iedereen rijd op zijn eigen baan, bussen rijden op vaste tijden, alles is netjes afgewerkt, geen troep op straat... noem maar op.
De eerste dag hebben we Central Park verkend, wat een park zeg. Het was zondag dus veel New Yorkers waren vrij en hebben dan dus alle tijd om ook in het park te zijn: hardlopen, wandelen, zoontje honkbal leren, koffie drinken enz enz. Het park is erg mooi: bos, vijvers, grasvelden... alles midden in de grote stad want op bijna elke foto die we daar schoten zie je de hoge torens op de achtergrond. Die dag zijn we ook naar 'The University of Columbia' geweest. Wat een complex, je zult er studeren en feestjes mogen vieren... skitterend!Omdat we nog wat tijd over hadden zijn we nog even naar 'Grand Central Station' en 'Times Square' geweest. Geweldig om daar 'zomaar' rond te lopen. Eerlijk gezegd voelden we ons er na 1 dag eigenlijk wel thuis... :)
De tweede dag (maandag): YES eindelijk onze nieuwe camera kopen! Omdat het in Houstonniet isgelukt deze aan te schaffen (ze waren in elke winkel uitverkocht in verband met 'happy mothers day'...
Het van a naar b komen in Manhattan ging perfect. Bij aankomst zaterdagavond hebben we direct een metrocard gekocht waarmee we onbeperkt voor die aantal dagen konden gebruik maken van het hele metro net. Ideaal, we zijn dol op de metro! Op elke 3e hoek heb je een Starbucks en ook wel een Subway... wat genieten van die koffie, chocolademelk en lekkere sandwiches! We konden er geen genoeg van krijgen!
De derde dag, ai wat gaat de tijd snel als je de dagen bomvol plant, het naar je zin hebt en eigenlijk helemaal geen zin hebt om weer weg te gaan
Op woensdag, onze laatse dag hadden we serieus een beetje een dipgevoel, kwam het doordat het regende? Alle andere dagen was het zonnig, wel koud. Of kwam het doordat we echt weg gingen hier. Wie zal het zeggen. Eerst regelen we nog dat we weer een pakket vol souvenirs en boeken naar NL versturen en daarna gaan we naar 'Bloomingdale's' het andere mega shoppingcenter. Nog sjieker dan 'Macy's'. We kunnen het niet laten om 'iets' te kopen en nemen een 'medium brown mug' mee, je ziet door heel Manhattan mensen lopen met zo'n bruine papieren zak met 'little/medium/large brown bag' erop... dus... leuk voor in de kast, dachten we! Daarna nog even flink genieten van Starbucks Coffee en de Subway en daarna terug naar het hostel om onze spullen te pakken.... op naarhet vliegveld 'Newark'!
De vlucht naar Mumbai verliep prima, we vlogen de ene, voor ons net begonnen, nacht uit en een paar uur later de volgende nacht in. 13 Mei hebben we dus zo'n beetje overgeslagen. We kwamen zo rond 23uur 's avonds aan en kwamen in zo'n 34graden terrecht, na de 10graden van NYC was dat even wat anders! Gelukkig hadden we een pick-up geregeld om ons naar het hostel te laten brengen. India is anders, heel anders dan wat we tot nu toe allemaal al gezien hebben. Het is echt even omschakelen en wennen, aan de hitte in de eerste plaats maar ook aan de cultuur en gewoonten. We werden net op straat tegen gehouden door een Hindu-man hij knoopte een rood touwtje om onze pols, we kregen een bloemetjes in onze hand en de beste manzingt eenliedje/wens/zegen? En wekregenwit achtige ' candy's' die we moesten op eten (aaaah is het geen drugs of iets anders engs? we doen maar net of we de boel in onze mond stoppen maar de rest houden we in onze knuistjes...) en als punt op de i krijgen we een heuze rode stip tussen onze ogen. Zo, horen we er nou echt bij? Mmm het voelt maar onwennig.... in de MacD. die we tegen kwamen poetsen we de verfachtige-rode stip er maar gauw af en gooien we de 'candy's' in de pullenbak. Gelukkig heeft het voor ons totaal geen betekenis! Nu hebben we weer een mooi verhaal
Lieve mensen, later meer ervaringen en verhalen uit India!
Bert en Nel
PS: foto's volgen later..
PSS: lieeeevee familie's van ons: dank voor al jullie leuke foto's die we via een uber hip pakket in handen kregen. We zijn jullie al 20x bij langs gegaan, terwijl we ze nog geen 24uur in handen hebben! Er volgt later een filmpje toen we de groooote verassing uitpakten